Legian en Kuta, 11 – 20 maart

Legian Kuta beach, zondag 11 maart

Gisteren was een reisdag. We vertrokken om 11 uur met de snelboot naar Padangbai vanwaar we vervolgens met een busje naar het Sari Beach hotel in Kuta/Legian werden gebracht. Kuta is de plaats waar in 2002 door een aanslag meer dan 200 doden vielen.

We schrokken wel even toen het busje stopte en we het bordje Sari Beach zagen. Het bordje stond aan het begin van een meer dan 200 meter lange steeg.

Het hotel was oud en de kamers duidelijk aan vernieuwing toe. We kregen een kamer vlak bij de receptie. Toen we de spullen uitgepakt hadden, konden we de rest van het hotel bekijken. De tuin zag er redelijk verzorgd uit en het zwembad lag ook uitnodigend op ons te wachten. En niet te vergeten, het zonnetje was inmiddels doorgebroken.

De eerste indruk vervaagde al gauw toen we aan de Bintang en in het zwembad waren. Het hotel lag aan het strand, je stapt zo vanuit de beschermde omgeving van de hoteltuin op het strand waar ook hier natuurlijk de nieuwe gasten werden verwelkomd door de plaatselijke handelaren… massage?? drinks?? pedicure?? ice cream?? pearls?? sunglasses?? en nog veel meer.

Lombok Gili Trawangan, 4 – 10 maart

We zijn met de speedboot op Trawangan aangekomen, er is hier geen gemotoriseerd verkeer (behalve de bootjes). We moesten met de paard-en-wagen (of het paard en wagen of de paardenwagen of ..).

Mogen gaan we snorkelen, kijken hoe het er onder water uitziet…

Weinig nieuws vandaag – 5 maart

Vanmorgen was het droog, een paar uur in de zon kunnen liggen totdat we zouden gaan snorkelen. We lagen net in het water toen de lucht betrok en een paar minuten later plensde het. Geschuild in een Beach bar met een sateh ayam en een bier. Daarna door de regen terug naar het hotel, spelletje wordfeud, sta weer dik achter bij Moedervanmax en Movi. Er volgde nog veel meer regen, plassen op de tegelvloer in onze kamer … Hopelijk morgen weer beter weer, proberen we het opnieuw!

Het eiland rond – 6 maart

Nadat vanmorgen de cornflakes uit mijn kommetje waaiden en de regen in bakken uit de lucht viel, besloten we niet te gaan snorkelen. Het dak van ons hutje lekte en gisteravond hadden we al een andere kamer gevraagd dus vanmorgen eerst verhuizen.

Daarna min of meer gewacht op beter weer en tegen twaalven kwamen de eerste blauwe plekken in het wolkendek. Het werd wandelen in plaats van snorkelen.

Je kunt via het strand het hele eiland rondlopen, schat een kilometer of zes. Hele leuke wandeling met af en toe een strandtentje en ondertussen de enige cache op het eiland geprobeerd te vinden maar dat lukte niet, was te goed verstopt.

Tijd om te lezen – 7 maart

De zon laat nog even op zich wachten. De activiteiten bestonden vandaag uit boekje lezen, spelletje doen, wasje doen en wachten tot de bui over is.

Er is veel water gevallen….

’s Avonds toch mij maanlicht kunnen eten aan het strand. Aan de temperatuur zal het niet liggen, die is altijd tussen de 26 en 30 graden, ook ’s nachts!

Weer snorkelen – 8 maart

Vandaag begon de dag rustig, geen wind en voornamelijk blauwe lucht tussen de sluierbewolking door. Na alweer een uitstekend ontbijt hebben we onze spullen gepakt en zijn naar het noordoostelijke deel van het eiland gewandeld. Volgens de berichten was het daar goed snorkelen.

Eerst even een beetje zon gepakt op een bedje en daarna de wereld onder water bekeken. Het is altijd weer een verrassing, er gaat een heel andere wereld open. Prachtig gekleurde vissen gezien. En ook best wel grote, schat ze wel op 40 centimeter.

Terug op het strand begon het weer een beetje te regenen en zijn we teruggegaan naar het hotel. Daar aangekomen was het weer droog en hebben we aan het zwembad de rest van de dag lezend doorgebracht. “Alarmfase Rood” hebben we nu beiden uit. Handig, die e-books, kun je samen hetzelfde boek lezen.

De sanitaire voorzieningen zijn buiten, zeg maar dat het toilet en badkamer in de openlucht, in de tuin staan met een muur er omheen. Het douchen gebeurt hier met zout water uit de zee. Het is wel warm maar je moet het niet in je mond krijgen. Er staat een tonnetje met zoet water naast de douche om je haren en lichaam af te spoelen. Dit water is wel koud…

Laatste dag op Gili Trawangan – 9 maart

Weinig nieuws, de zon heeft het nog steeds niet gewonnen van de wolken en de regen. Vanmiddag leek het er een beetje op en zijn we gek gaan doen op het strand.

Er worden hier, aan de stille kant van het eiland, grote resorts gebouwd. Eentje, het Queen Resort hebben we bezocht en een foldertje meegenomen voor belangstellenden. Je moet wel veel geld hebben want een appartement kost meer dan 700 dollar per nacht! Maar dan heb je ook wat.. Alle luxe is aanwezig…

Morgen vertrekken we met de “fast boat”om elf uur naar de volgende en laatste bestemming op Bali, Sari Beach in Legian.

Ubud, 1 – 4 maart

1 maart

Na nog een laatste foto van het paradijs in Lovina (slechts 2 kamers verhuurd vandaag, we waren de enige in het zwembad) en de laatste aankopen bij de jongens en meisjes op het strand zijn we op weg gegaan naar Ubud, 80 km naar het zuiden.

Op de afgesproken tijd haalde Suta ons op bij het hotel gingen we op weg. Het hotel in Ubud (Sahadewa Resort + Spa) was ook goed, de buurt veel drukker dan in Lovina maar dat heeft ook wel weer wat. De prijzen van de bieren waren recht evenredig met de hoeveelheid toeristen. Plannen gemaakt om morgen een wandeling te gaan maken door het apenbos naar de sawah’s die hier mooi moeten zijn. Wij zijn vast niet de enige…..

2 maart, wandelen

Vandaag was het een wandeldag. Na het ontbijt gingen we op pad langs het apenbos op weg naar een cache dat midden in de rijstvelden moest liggen. Conny was al doodsbang voordat we überhaupt één aap gezien hadden. Ze had allemaal enge verhalen gehoord over rabiës en agressieve apen. Ik had juist een paar bananen meegenomen om ze te voeren.

Het apenbos was een succes, de aapjes waren helemaal niet agressief en als je een banaan in je hand hield, klommen ze langs je benen en rugzak omhoog om bij het lekkernij te komen. Zelfs Conny durfde er uiteindelijk eentje te voeren.

Omdat het drukkend warm was kregen we dorst en zin in cola. In het tentje waar we de cola gingen drinken, was ook een bak met vissen die graag huidschilfers lusten. Conny met de beentjes in het water…. giechelen….. eerst best wel eng…

Daarna de route gevolgd naar de cache, gevonden, gelogd en weer cola gedronken. Je raakt heel veel vocht kwijt. T-shirts zeikend nat. Terug naar het dorp gelopen, eerst via de sawah’s, later langs de weg tot het Neka Museum of Art. Het was ondertussen over vieren en het museum zou om vijf uur sluiten dus ik vond dat we wel voor half geld naar binnen konden.

Ging dus mooi niet door, de man was aardig halsstarrig. Dus toen maar met de taxi terug naar ons hotel. Lekker in het zwembad na een tippel van 12 kilometer. Museum doen we een andere keer wel….

’s Avonds voor de verandering lekker Mexicaans gegeten.

Kriebelt!

Lekker Mexicaans

Kriebelt!

3 maart, museumdag

’s Morgens nog een klein rondritje gedaan. Jaja, er was school op zondag, met gymnastiek op het schoolplein…

En er moest gewassen worden…

Vandaag het uitgestelde bezoek aan het Neka museum gedaan en naar het Antonio Blanco museum geweest. Het eerste museum opgericht door de Suteja Neka bevat onder andere een collectie van Arie Smit maar die van Abdul Azziz vonden we mooier. Het museum zelf beoordelen we met een zesje.

Het Antonio Blanco (geb 1911, Manilla, Spaanse ouders en vanaf 1952 in Bali) museum krijgt een dikke acht, leuk opgezet, heel erg mooie tentoonstellingsruimte en prachtige schilderijen. Hadden we niet willen missen.

4 maart, twee gezichten

Als je zo door Bali rijdt, word je overweldigd door de natuur, alles is groen en overal groeit wel iets. Er bloeien overal bloemen en het lijkt wel of de bomen en struiken constant in bloei staan. We zijn vandaag naar Gili Trawangan (één van de drie eilandjes bij Lombok) gevaren en ook tijdens die tocht valt op hoe helder het zeewater is, je kunt meters diep kijken.

Het nadeel van helder water is dat je ook al het afval en plastic kunt zien en dat is nogal wat. Toen we in Lovina met het bootje naar de dolfijnen zijn geweest moest de schipper ook af en toe langzamer varen om tussen het plastic door te laveren omdat hij bang was dat het in de schroef terecht zou komen.

Je vindt overal vuilnis, langs de weg, in de beekjes en rivieren en in zee.

Het vuilnis wordt niet noemenswaardig opgehaald, zeker niet op het platteland. Daar steekt men er liever de fik in. Er zijn nergens afvalbakken te bekennen

De APK keuring en de controle op emissie van uitlaatgassen is hier nog niet ingevoerd. De vele auto’s en scooters produceren heel veel smerige uitlaatgassen. Sommige mensen rijden met mondkapjes voor.

Het is jammer te moeten constateren dat het achteruitgaat met het land. De dorpjes zien er smerig uit, de riffen zijn aan het afsterven, het strand ligt bezaaid met afgebroken koraal. De zeebodem bij Lovina behoort begroeid te zijn met zeewier en waterplanten. Het is nu bruin en lijkt afgestorven….

Lovina, 22 – 29 februari

22 februari

Vandaag zijn we op weg gegaan naar ons volgende verblijf, Sunari Villas en Spa in Lovina. Gedé bracht ons daar met de taxi en onderweg hebben een aantal bezienswaardigheden aangekruist die we wilden bezoeken.

De tempel in Mengwi, Pura Taman Ayun is zeker het bezoeken waard. Er was weer een offerdienst aan de gang zodat we niet op het middenterrein mochten komen. Als bezoekers van Artis konden we rond de tempel lopen en foto’s maken van wat er binnen gebeurde. Mensen kwamen binnen met offers, we hebben zelfs iemand gezien met een geroosterde varkenskop op het hoofd…. Niet zo snel een foto kunnen maken.

Het offeren is een belangrijke bezigheid in Bali. De dag ervoor werd er op het strand een offer gebracht aan de zee, het was nieuwe maan… Bijna ieder huis heeft een eigen tempeltje, straten zijn versierd tot een maand na het einde van Galungan/Kuningan dat tweemaal per jaar wordt gevierd.. Als je zo door het land rijdt lijkt Bali een aaneenschakeling van tempeltjes.

Via een lokale traditionele markt, de botanische tuinen en de GitGit waterval zijn we om vier uur aangekomen in Lovina.

Onderweg nog apen tegengekomen…

Sanur, 7 – 22 februari

We zijn geïnstalleerd…

We zijn geïnstalleerd. Na een tussenstop in Singapore zijn we dinsdagavond om 9 uur aangekomen in ons hotel Puri Mesari. De weg naar het strand is inmiddels verkend, de geldautomaat weten we te vinden en gisteren hebben we in ons lievelingsrestaurant gegeten. Tenminste, tot nu toe, we zullen er nog veel ontdekken.

De eerste woordjes Indonesisch hebben we geleerd waarbij “jalan jalan” het meest gebruikt wordt. Dit betekent “lopen” en moeten we om de haverklap zeggen als we over straat gaan. Elke taxi chauffeur roept, claxonneert, fluit of probeert op een andere manier onze aandacht te trekken om een ritje te versieren. En er zijn heel veel taxi’s.

Op een goede tweede plaats komt “terima kasi” wat “bedankt” betekent. Veel mensen proberen ons iets te verkopen en dat proberen we vriendelijk af te wimpelen met “tidak, terima kasi”. De mensen blijven niet aandringen dus het is acceptabel.

De eerste vrienden hebben we gemaakt, taxidriver Ketut wil ons graag het hele eiland laten zien. Iedereen wil je vriend zijn…

Zaterdag wordt een van de vele festivals gevierd en we denken erover om dan met hem weg te gaan naar de vele processies en tempels.